شیرکو بهادری؛ تیمور محمدی؛ فرشاد مومنی؛ عباس کاظمی نجف آبادی
چکیده
در این مقاله تأثیر قراردادهای نفتی بر روند تولید نفت خام دو کشور ایران و عربستان سعودی مورد بررسی قرار میگیرد. جهت بررسی اثر این قراردادها از رویکردی تفکیکی بهره گرفته میشود. در این رویکرد میزان تولید بهینه هر یک از میادین دو کشور در دو سناریو برآورد شده و سپس میزان تولید کل، از تجمیع تولید برآورد شده میادین محاسبه میگردد. در سناریوی ...
بیشتر
در این مقاله تأثیر قراردادهای نفتی بر روند تولید نفت خام دو کشور ایران و عربستان سعودی مورد بررسی قرار میگیرد. جهت بررسی اثر این قراردادها از رویکردی تفکیکی بهره گرفته میشود. در این رویکرد میزان تولید بهینه هر یک از میادین دو کشور در دو سناریو برآورد شده و سپس میزان تولید کل، از تجمیع تولید برآورد شده میادین محاسبه میگردد. در سناریوی اول فرض میگردد که کنترل تولید از ابتدا در دست دولت میزبان باشد؛ اما در سناریوی دوم، نوع قراردادهای نفتی منعقد شده در تاریخ دو کشور، کنترل کننده تولید را مشخص میکند. بر این اساس در سناریوی دوم در برخی دورهها دولت میزبان و در دیگر دورهها شرکت بینالمللی نفتی کنترل تولید را در دست دارد. بر اساس نتایج حاصله، در حالتی که کنترل تولید در دست شرکتهای بینالمللی باشد، میزان تولید بیشتر از حالتی است که بهرهبرداری و کنترل تولید توسط دولت میزبان صورت میگیرد. همچنین با افزایش سهم شرکت بینالمللی نفتی، وی تولید از میدان را جهت حداکثر کردن خالص ارزش فعلی خود افزایش میدهد.